Objawy choroby
Stwardnienie rozsiane zwykle rozpoznawane jest około 30. roku życia. Dwukrotnie częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn. SM jest chorobą przewlekłą – nie jest chorobą śmiertelną, psychiczną ani dziedziczną.
Mimo stale prowadzonych badań przyczyny choroby ostatecznie jeszcze nie poznano. Dominuje hipoteza, że winny jest układ immunologiczny. W SM, tzw. chorobie demielinizacyjnej, dochodzi do niszczenia mieliny osłaniającej włókna nerwowe i ułatwiającej przewodzenie bodźców nerwowych.
W efekcie mogą wystąpić takie objawy jak:
• męczliwość (uczucie zmęczenia, które jest nieprzewidywalne lub niewspółmierne do wykonywanej czynności);
• zaburzenia wzroku (niewyraźne widzenie, widzenie podwójne, zapalenie nerwu wzrokowego, oczopląs, ból przy poruszaniu gałką oczną);
•problemy z utrzymaniem równowagi i koordynacją ruchów (utrata równowagi, drżenie kończyn, niestabilny chód, zawroty głowy, utrata częściowej kontroli nad kończynami, brak koordynacji ruchów, uczucie osłabienia mięśni, niedowłady);
• zaburzenia napięcia mięśniowego – spastyczność (wzmożone napięcie mięśniowe i sztywność mięsni, skurcze);
• zmiany w odbiorze bodźców (uczucie mrowienia, drętwienia, palącego gorąca, ból o charakterze przewlekłym, np. nerwoból trójdzielny, bóle pozostałych mięśni);
• zaburzenia mowy (mowa skandowana, spowolniona, bełkotliwa, zmiana rytmu mowy, trudności z połykaniem);
• zaburzenia funkcji pęcherza moczowego i jelit (potrzeba częstszego wypróżniania się, niepełne wypróżnianie się, utrata kontroli nad momentem wypróżnienia, zaparcia);
• zaburzenia w sferze seksualnej (impotencja, zmniejszenie popędu płciowego, zmniejszenie wrażliwości na dotyk i inne bodźce);
• nadwrażliwość na ciepło; • zaburzenia percepcji i zaburzenia emocjonalne (utrata pamięci krótkotrwałej, trudności z koncentracją, oceną sytuacji lub logicznym myśleniem, obniżenie nastroju, depresja).
Czynniki, które mogą nasilać objawy SM lub wywołać rzut to: infekcje (zwłaszcza wirusowe z gorączką), wysokie temperatury, wyczerpanie fizyczne, urazy, stres, używki.
Nie można przewidzieć dokładnego przebiegu SM, ale pierwsze pięć lat przebiegu choroby może sugerować jak będzie ona postępowała w przypadku danej osoby.
W zależności od charakteru, jaki przybiera ona w tym okresie (czy jest to odmiana rzutowo-remisyjna, czy postępująca) uważa się, że uszkodzenia, do jakich dochodzi w wyniku SM po upływie pięciu i dziesięciu pierwszych lat choroby, mogą być zwiastunem obrazu klinicznego, jaki choroba przyjmie w przyszłości.
Istnieje jednak wiele wyjątków od tej reguły: – U wielu osób z SM (około 45%) nie zaobserwowano groźnych objawów i prowadzą oni dotychczasowy tryb życia – U około 40% osób z SM, rzutowo-remisyjna odmiana tej choroby przechodzi w odmianę postępującą
Przebieg choroby może też zależeć od płci i wieku osoby, u której rozpoznano SM. Niektóre badania wskazują, że jeśli choroba uaktywniła się w młodym wieku (poniżej szesnastego roku życia), to bieg choroby może mieć mniej niszczący wypływ na życie człowieka. Należy pamiętać nawet, jeśli przez pierwsze 10, 15 lat choroba nie postępuje szybko, i jeśli w tym czasie młoda dorosła osoba z SM nie odczuwa poważnych skutków choroby, w ciągu 20 lub 30 lat, może dojść do powstania wielu poważnych uszkodzeń, a w efekcie do poważnego upośledzenia funkcji życiowych czy społecznych. Inne badania sugerują, że choroba, która ujawnia się w późnym wieku (tj. po 55 roku życia), szczególnie wśród mężczyzn może mieć postępujący charakter.
Dla osób, u których SM zdiagnozowano niedawno, perspektywy leczenia są obiecujące. Jedna z form leczenia osób z rzutowo-remisyjną odmianą, i osób wymagających leczenia ambulatoryjnego, wykorzystuje leki immunomodulujące (DMDs), które mogą spowolnić rozwój choroby, jej natężenie i częstotliwość rzutów. Na tym etapie badań nie wiadomo jednak czy DMDs mają jakikolwiek wpływ na postępującą odmianę SM. Zakres badań prowadzonych nad SM obecnie daje nadzieję na uzyskanie w niedalekiej przyszłości leku, który choć nie będzie prowadził do całkowitego wyleczenia, będzie hamował postęp SM.
Należy pamiętać, że wiele osób z SM przechodzi przez życie nie doznając poważniejszych objawów SM (takich jak: zmęczenie, problemy z koordynacją ruchów: utykanie, problemy z pęcherzem). Jednakże, co najmniej 15% osób z SM zmuszonych jest, w wyniku uszkodzeń spowodowanych przez chorobę, korzystać z wózka inwalidzkiego. Jednak SM nie ma wpływu na długość życia, i jego długość nie różni się prawie od średniej długości życia ludzkiego.
źródło: www.msif.org.pl
